به گزارش پایگاه خبری تحلیلی کهگیلویه، با وجود ارزش و اهمیت بناهای تاریخی در تمامی کشورها اما متاسفانه برخی بافت‌های تاریخی مورد غفلت قرار گرفته‌اند.

آثار باستانی هر کشور پیشینه تاریخی آن کشور محسوب می گردد و این آثار دارای ارزش و اهمیت فراوانی هستند مردم با دیدن آنها به وحدت ارزش های انسانی پی می برند و آثار باستانی را میراثی همگانی می دانند.

هر تکه ای از ایران دارای ارزش تاریخی است و تمدنی چند هزارساله است و برای حفظ و نگهداری آن باید تلاش بسیار نمود. خوشبختانه برنامه وسیع ودامنه داری همانند یک جهاد ملی برای حفظ و نگهداری آثار معماری باستانی در کشور در حال انجام می باشد

بنابراین شاید بررسی انچه در زمینه نگاهداری ومرمت آثار باستانی در پاره ای کشورهای اروپائی معمول گشته از نظر آگاهی مردم سرزمین ما بی فایده نباشد وتوجه به بهره گیری از تجربیات بیشماری که در این باره بعمل آمده است بتواند ما را در این راه یاری نماید.

نخستین نکته ای که در امر تعمیر بناهای باستانی پیش می آید آنست که ازنظر اسلوب و شیوه چه رویه ای را باید پیش گرفت آیا هنگام تعمیر یک اثر تاریخی باید در نظر داشت که آنچه در معرض انهدام قرار گرفته است درست همانند آنچه بهنگام آبادانی در آن بنا به چشم می خورده است دوباره زنده کرد یا آنکه در ترمیم خرابی ها باید به بهتر ساختن بنا توجه نمود.

بلاد شاپور را دریابید؛ این قلم و نگارش در مقام پاسخگویی و توصیف چنین موضوعی بسیار ناتوان و درمانده می باشد.

 اما نیک می پندارم چنین نگارشی برای اهلش خداپسندانه باشد.

 میراث و فرهنگ دو واژه کهن و اصیل است که ما را به گذشته و مرور تاریخ خویش جهت می دهد.

در واقع می توان گفت میراث فرهنگی و آثار باستانی جغرافیای هر مرز و بوم آیینه ی تمام نمایی در نمایش دردها، رنج ها و خوشی های آن روزگار است و هر چه از این هویت و گذشته تاریخی خویش فاصله ایجاد کرده و به فراموشی سپاریم در واقع نسبت به این میراث و فرهنگ مرز و بوم خود بی تفاوت بوده ایم.

 دهدشت را، از این قاعده جدا نمی دانم چنانکه صاحب آثار ارزنده ای هست و وجود میراث و آثاری همچون کاروانسرا بازارچه، حمام کوهیار، مسجد جامع، مسجد مورک، امامزادگان، بافت های تاریخی و ... که با معماری خاص هنری و قدمت تاریخی(صفویه)از خود بر جای گذاشته اند، همه یاد و نشانی از آن است که روزگاری این جغرافیا پهنای وسیع و مهدو پرورش آثار مهم اقتصادی، فرهنگی، مذهبی، سیاسی وادبی بوده است. می بایست چاره جویی کرد و مورد پرسش واقع داد که چطور در این پهنا و مساحت با قدمت تاریخی پدیده های عجیبی میبینیم، از  پرورش مرغ گرفته تا چرای بی رویه ی دام هایی چون گاو و گوسفند!.

 به مراتب بسیار، در مشاهده و تکرار چرخش این مسیرهستیم.

 اینجا خبری از جذب توریست و گردشگر نیست ولی تا دلت بخواهد مورد تفرج و یاد و خاطره معتادان شده است.

 تا جایی که درون این ابنیه ها جز فیلتر سیگار و ابزار دود و دم  و اعتیاد چیزی یافت نمی شود.

پیکر و دیواره های این بناها تابلویی شده برای نوشتن یادگاری و اشعار و ابیات که مایه شرمزدگی می باشد.

چشمتان روز بد نبیند، قدر این وجب خاک ها را بدانید؛ تا اینجا یک سر ماجرا بود.

بخش دیگری هم از این میراث و فرهنگ را به سیاست گره زده اند.

گپ های سیاسی، آنقدر سیاسی شده است که در قالب شعر و سخنرانی های سیاسی و نیش دار جای گنجانده اند و گاها هم صدای ساز و نقاره شان مجال شنیدن اذان به افق شهر را نمی دهد.( البته باید به آداب و رسوم احترام گذاشت و موسیقی محلی را از یاد نبرد) آقایان کمی انصاف داشته باشید.

 بلادشاپور را مورد ستم و هجمه های سیاسی قرار ندهید، دیگر بس است. این بلاد هم پاره ای از اسلام است و معماری اسلامی آن با بیننده سخن می گوید و آموزش و تعلیم می دهد.

 گاها فکر می کنم در یک منطقه ی کاملا شیعی و اسلامی باچنین معماری شگرف و ظریف، این ابنیه ها را از تاریخ اسلام بیرون کشانده ایم چرا که هیچگاه، هیچ منبری را نیافتم از این معماری اسلامی که امروز پاتوق دود و دم و سنگری برای سیاسیون شکل گرفته را مورد طلب و  پرسش واقع دهد.

البته نباید در پی آن بود که اشتباهات را به گردن این و آن آویخت، اینجا همه بلاد را مظلوم رها کرده اند، از جامعه اسلامی تا مدیریت محترم میراث و فرهنگ و ماهای شهروند که در حفظ و پاسداشت چنین ارزش هایی نامهربان هستیم.

 امیدوارم این خطاها را دریابیم و پایبست بودن به آنرا کنار زنیم.

  شاید روزگاری این میراث مانند پیشینه اش رونقی را صاحب شود و چرخی که سالهاست نچرخید به حرکت آورده شود.

#محمد_سروش_نیا