به گزارش پایگاه خبری تحلیلی کهگیلویه، بیست و هشتم رجب ، سالروز حرکت حسین بن علی علیهما السلام از مدینه به سمت مکه است ، حرکت عظیمی که تاریخ برای آن پایانی متصور نیست الا به ظهور امام غایب و همه گیر شدن عدالت اسلامی و الهی ، حرکت بزرگی که حتی شهادت حسین ع نیز انتهای آن محسوب نمیشود . گر چه حرکت حسین ع بسیار عظیم و قابل توجه بلکه تاریخ ساز است و گرچه معادلات دقیق و محاسبات فراوان شیطان را برهم زد ، اما سوالاتی در پیرامون این جریان وجود دارد که بسیار مهم و عبرت آمیز است.

همه شنیده ایم که مردم کوفه آنقدر برای حسین ع نامه نوشتند و او را طلبیدند که امام ع با همه شناختش نسبت به کوفه ، و با همه تجربه اش در دوره علی ع و حسن ع ، حجت را تمام دید و بنا بر دستور حضرت حق به سوی کوفه حرکت کرد، و البته حتی برای راستی آزمایی کوفیان، سردار دلاور عرصه ی سیاست و جهاد خود یعنی مسلم بن عقیل را نیز برای بررسی اوضاع به کوفه اعزام نمود و مسلم هم از نزدیک صداقت کوفیان را دید ، و مسلم دید یعنی اینکه مردی آشنا با سیاست و کارآزموده ی بصیرت ، آری کوفیان تا بیعت با مسلم هم راست میگفتند و هر چه شد پس از آن شد ...

اما گذشته از همه ی این داستان ، سوال اینجاست که چرا کوفه ؟ چرا آنگاه که امام تهدید میشود ، از بلاد اسلامی جایی جز کوفه امام را نمیطلبد ؟ چرا اهل مدینه اجازه میدهند که امام خارج شود؟ مدینه ی پیامبر ص در امتحان خود شاید از کوفه مردودتر است و مکه شاید از هر دو ....

امام هم در حرکت از مدینه به سوی مکه و هم در حرکت از مکه پس از چند ماه به سوی کربلا همگان را با خبر میکند، و باز سوال اینکه امام در اواخر حج از مکه خارج میشود تا حرمت مراسم الهی حج با ریخته شدن خون امام در تاریخ بر زمین نریزد اما مگر نه اینکه همه ی بلاد اسلامی نمایندگانی و معمولا از بزرگان خود در حج دارند چرا هیچ دعوتی در تاریخ ثبت نشده است ؟ آری کوفه در عهد خود به امام خیانت کرد اما دیگران حتی حاضر به بستن عهد نشدند ، هیچ پرسیده ایم چرا ؟ شگفتی های دیگری نیز در جریان حسین ع وجود دارد . یکی از آنها این است که چگونه میشود مسلم در کوفه تنهای تنها شده در حالی که هنوز یاران شهید حسین ع ، بزرگانی مانند حبیب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه در کوفه اند ؟ و این رازها را شاید سلاله ی حسین ع باید مکشوف کند

آنگاه که تاریخ بررسی میشود دلایلی در عدم دعوت و همراهی حسین ع به چشم میخورد که برخی از آنها میتوانند عبرت امروز نیز باشند .

عده ای مردد شده اند بین شریح قاضی و حسین بن علی ع ، اینان  بی بصیرتانی هستند که تنها ظاهر افراد را می بینند و فرق ابوموسی اشعری و مالک اشتر را نمیفهمند و این عدم شناخت همان عدم فرقان است که از نبود تقوی نشات میگیرد.

عده ای دیگر گمان کردند که حسین ع آنقدر یار دارد که نیازی به آنها نیست ، و مگر نه این است که حسین ع از مشهورترین بزرگان اسلام است ، نبود یک من یا یک تو چه اشکالی دارد و این عده آنقدر زیاد بودند که در جهاد کفایی هم نقصان وارد شد تا چه رسد به جهاد عینی.

عده ای دیگر گمان کردند که حسین ع ممکن است دچار سختی شود اما کشته نخواهد شد، گفتند مگر ممکن است کسی فرزند دختر رسول خدا را به شهادت برساند ، اینان نیز فراموش کارانی بودند که جریان کوچه ی بنی هاشم را از یاد برده بودند.

و عده ای و عده ای ... تا ماند همان هفتاد و چند یار که از همه ی این افکار و پوچ و اوهام خیالی دور بودند .

و امروز انقلاب اسلامی است که در جهان جریان یافته است . بایست نیک نگریست که از کدام عده هستیم و کدام فکر فضای وجودیمان را احاطه کرده است .